P DE POESÍA

Pouco queda xa de curso, Bananatas, polo que tamén quedan poucas pezas que facer no mundo audiovisual... 
A mágoa inúndame, malia aínda podemos despedirnos cun pouco de fermosa poesía.

Facendo xa con esta dúas entradas seguidas na lingua galega, vouvos mostrar nesta ocasión, no mesmo e querido idioma, o penúltimo traballo deste ano 2018 que xa deixo atrás con grande pesar polo que aprendín nel: achégovos agora un pouquiño de lírica en forma de tres vídeopoemas. 

Quedáronme bastante distintos, a verdade: un é un drama, outro un aparvamento cunha flor de toxo e o último un repertorio de anaquiños da miña terra... pero todos, sen embargo, cumplen as miñas expectativas desexadas ao facelos... o farán co profe? Ah, iso xa se sabrá cando os mire!

Que máis dicir, Bananatiñas meus, é hora de ensinarvos o meu traballiño: espero que, coma sempre, vos guste!

Penélope de Xosé María Díaz Castro:

Un paso adiante i-outro atrás, Galiza,

i-a tea dos teus sonos non se move.

A espranza nos teus ollos s' esperguiza.

Aran os bois e chove.

Un bruar de navíos moi lonxanos

ch' estrolla o sono mol como unha uva;

pro ti envólveste en sabas de mil anos 

i-en sonos volves a escoitar a chuva.

Traguerán os camiños algún día

a xente que levaron: Deus é o mesmo.

Suco vai, suco vén: Xesús-María!,

e toda cousa ha de pagar seu desmo.

Desorballando os prados coma sono,

o Tempo vai de Parga a Pastoriza.

Vaise enterrando, suco a suco, o Outono.

Un paso adieante i-outro atrás, Galiza!

 

Petando nas portas do ceo de creación propia:

Na xeada da rúa non podía evitar
o murmullo das verbas
que me facían falar:
Por que non me recoñeces, bo home?
Por que non me permites entrar?
Por que non evitas que as mágoas
deixen xa de brotar?
Por que non abres as portas
e me deixas pasar?

E, impotente, fiquei na veira,
no límite do principio e do fin,
agardando paciente ás pantasmas
que querían afastarme de ti...

Polo que alí quedei, 
soa,
só iluminada
pola luz da farola,
deitada na estrada.

Entre a noite escura
escoiteite bicala
e entre tanto agarimo,
entre tanta labia,
esqueceu un suspiro
detido na entrada,
unha voz muda
que esixía palabra.

Eu,
desquitada,
berraba:
Non me deixes soa,
que o frío me engana,
quéreme levar con el
na súa brisa de nácar!
Pero o home,
insumiso,
á porta non chegaba,
quedándose ledo
entre as curtiñas brancas.

...

Todavía lembro a noite na que me pechastes a entrada.
Todavía lembro a noite na que me negaches palabra...
nesa estrada longa de soños mortos que fuxirían coa alborada...

E que voltarán cando ti, coma min, petes nesa porta lonxana.
 

Peregrín do Ar de creación propia:

Aires airiños aires,
ventos e brisas do mar.
Gaivotas sen ás e tartarugas tortas,
longas estradas de cal.
Ronseis que desfanse na rocha
e suspiros e mágoas da sal.
Escuma do fin do mundo,
ondas da preamar.

Os Aires contan moitas cousas,
máis das que quixeramos escoitar,
mais non é difícil facer oídos xordos,
ou mellor dito ignorar,
tantas fábulas reais e fermosas
que nós non adoitamos falar.

Escamas na chupada,
galenos de cunchas,
tesouros perdidos,
saloucos do laiar.
Meixelas de suave area 
que rozan nos beizos
da branca capa do xograr
que pretende namorar a terra
cos poucos cantos que el sabe tatexar,
nesa maresía apoucada
que emerxe ao entoar,
nesa lingua chamada brétema
que envolve con misterio,
con tenrura,
con cariño,
que burbuxea na baixamar.

Burbuxas que ascenden na auga
coma medusas ao espertar.
Augamares de verbas,
feitos que ocorren agora,
e lembranzas que se deixan levar.
Saberes que nadan nas brumas,
néboas da mareira simpar.
Palabras que flúen,
palabras que morren,
que agonían ó marchar,
que se moven bulideiras nas linguas
de quenes non as queren falar,
coma peixes fuxen inquedas
de quenes lles peretenden pescar.
Pescantíns e mariñeiros 
coas súas redes para acabar
con todos eses peixiños 
que nin se quera poden berrar.

Aqueles que se moven á presa,
veloces no caudal,
buscando xa nos picos do mundo
onde se agochar.
Alí onde as montañas cantan 
e morre o conto...
un conto longo de contar
que coma río nace 
e coma ría desemboca
pola calada ao ir trobar
a historia dun lugar encantado,
oculto do Mundo, 
cansado xa de loitar.
Onde durme Pedro Chosco
entre picos acochado,
esgotado,
onde xa ninguén o vai chamar.

E entre tantas faladurías,
tanta leria que narrar,
velaquí a historia dun neno,
a cantaleta dun rapaz,
novo, noviño, mozo,
que votouse a camiñar
por aquel camiño angosto
tras saltar pola ventá,
pola fiestra dun soño morto,
louco e xa espertado,
revivido,
devolto polo seu marchar.

Andaina de infancia,
doce e tenra,
inocencia que irradiar
neste lugar triste,
desleixado,
esquecido de lembrar
e que se non fora por eses soños
pouco del ía quedar.